Czerwone Wierchy znajdują się w Tatrach Zachodnich, stosunkowo łatwe i oferujące przepiękne panoramy należą do popularniejszych celów turystycznych wycieczek. Składają się z czterech szczytów:
Ciemniak (2096 m), Krzesanica (2122 m), Małołączniak (2096 m), Kopa Kondracka (2005 m). Rozdzielają je 3 przełęcze: Mułowa, Litworowa i Małołącka Przełęcz.
W masywie Czerwonych Wierchów znajduje się wiele jaskiń, m.in.: Jaskinia Jaskinia Marmurowa, Jaskinia Mała w Mułowej, Jaskinia Miętusia, Jaskinia Studnia, Jaskinia Wielka Śnieżna i Jaskinia Wysoka – Za Siedmiu Progami.
Nazwa „Czerwone Wierchy” pochodzi od licznie porastającej tutejsze stoki rośliny sit skucina, która jesienią przebarwia się na czerwono.
Czerwone Wierchy są bardzo łatwe i łagodne. Jednak w zimie oraz we mgle, nietrudno tutaj o problemy z orientacją. Ostro podcięte stoki były przyczyną kilku tragicznych wypadków.

Dolina Miętusia – boczna, największa odnoga Doliny Kościeliskiej, ma powierzchnię ok. 6 km² i długość ok. 4,5 km. Dolina ukształtowana została przez lodowce, które utworzyły w niej trzy piętra oddzielone od siebie progami:
– pierwsze piętro tworzy Niżnia i Wyżnia Miętusia Rówień
– drugie piętro tworzy lodowcowy kocioł Wielka Świstówka
– trzecie piętro to dwie dolinki: Dolina Litworowa i Dolina Mułowa
Dnem doliny płynie Miętusi Potok, który wpada do Kościeliskiego Potoku. Górna część doliny tworzy bardzo ciekawą i cenną geograficznie część Tatr. Znajduje się tu uroczysko Wantule (rumowisko ogromnych, wapiennych bloków skalnych). Powyżej niego jest Wielka Świstówka oraz duże jaskinie (Kozia, Ptasia Studnia, Miętusia, Studnia w Kazalnicy). W zboczu zachodnim znajduje się długi polodowcowy kocioł – Mała Świstówka. W lesie od strony północnej wznosi się charakterystyczna skała – Zawiesista Turnia, a nad polaną reglową „Zahradziska” – Kończysta Turnia.
Nazwa doliny pochodzi od rodu Miętusów ze wsi Ciche, którzy posiadali tutaj pastwiska. Do 1800 r. wydobywano tu ubogie rudy żelaza, które zwożono hawiarską drogą do Kuźnic.

Przysłop Miętusi (1187 m) – niewielka, szeroka przełęcz pomiędzy wzniesieniami: Skoruśniak i Hruby Regiel, które oddzielają Dolinę Małej Łąki od Doliny Miętusiej i Kościeliskiej. Na przełęczy znajduje się Miętusia Polana.
Przełęcz jest dobrym punktem widokowym, roztaczają się stąd widoki m.in. na: Giewont i Czerwone Wierchy.

Wantule w Dolinie Miętusiej. Jest to rumowisko ogromnych wapiennych bloków skalnych, znajdujące się powyżej Wyżniej Miętusiej Równi na wys. ok. 1170–1350 m n.p.m. Wantule powstały w wyniku obrywu skalnego w zboczu tzw. Dziurawego (ok. 1390-1600 m n.p.m.). Nazwa pochodzi od góralskiego słowa wanta – oznaczającego dużą skałę, blok skalny.
Wantule nie są dostępne dla turystów. Najbliżej nich prowadzi niebieski szlak turystyczny od wylotu Doliny Małej Łąki poprzez Przysłop Miętusi na Małołączniak.
W 1968 roku potężna wichura zniszczyła górnoleglowy las świerkowy, który rósł na terenie Wantuli, obecnie odtwarza się on na nowo.

Wantule wg legendy góralskiej, opowiadanej m.in. przez Sabałę – “Trzy chmurki nad Miętusią”.
Wg legendy, w miejscu, gdzie znajduje się rumowisko były kiedyś hale, na których juhasi wypasali owce. Pewnego razu przyszedł do nich żebrak po prośbie, ale źli juhasi przepędzili biedaka. Tylko mały chłopiec, który pasł tutaj swoją owieczkę pomógł staruszkowi i poczęstował go mlekiem. Ten, w dowód wdzięczności powiedział do chłopca: ”patrzaj na niebo, a kiedy przyjdą tzry chmurki – uciekaj”. W południe, kiedy pasterze doili owce na błękitnym niebie pojawiły się 3 chmurki, jedna za drugą. Widząc to chłopiec rzucił się do ucieczki, a jego owieczka pobiegła za nim. Wkrótce rozległ się ogromny grzmot nad górami, a ponad nimi wystrzelił słup białych pyłów. Ogromne skalne głazy runęły na polanę gdzie stały szałasy i przywaliły pasterzy i ich owce. Podobno jeszcze dzisiaj słychać w południe beczenie owiec i dźwięk ich dzwoneczków.

Krzesanica (słow. Kresanica, 2122 m) – nazwa wzniesienia pochodzi od imponującej, 200 – metrowej wysokości ściany zwanej krzesaną, która opada na północną stronę do Mułowego Kotła. Krzesanica jest najwyższym szczytem w grupie Czerwonych Wierchów i najwyższym w Polsce szczytem wapiennym. Wznosi się nad polską Doliną Miętusią i słowacką Doliną Cichą. Rozciągają się stąd przepiękne widoki, już w 1927 r. Mieczysław Śwież pisał, że widok „należy do najwspanialszych panoram szczytowych w Tatrach Zachodnich”.

Ciemniak (słow. Temniak, 2096 m) – najdalej na zachód wysunięty szczyt w masywie Czerwonych Wierchów. Wznosi się nad dolinami: Kościeliską, Tomanową, Tomanową Liptowską, Miętusią i kotłem Doliny Mułowej. W skałach Ciemniaka znajdują się liczne jaskinie, m.in. Jaskinia Miętusia, Jaskinia Lodowa w Ciemniaku, Studzienka w Ciemniaku. W XIX w. w Czerwonym Żlebie i Czerwonych Żlebkach funkcjonowały kopalnie rudy żelaza. Nazwa szczytu pochodzi prawdopodobnie od dawnej nazwy doliny Mułowej, zwanej przez górali Doliną Ciemną. W XIX w. Ciemniak nazywany był Czerwonym Wierchem Upłaziańskim.

Małołączniak (2096 m) – szczyt w grupie Czerwonych Wierchów, zbudowany jest z wapieni i dolomitów, część szczytowa pokryta jest warstwą skał krystalicznych. W północnych stokach Małołączniaka znajdują się najgłębsze tatrzańskie jaskinie: Jaskinia Wielka Śnieżna, Śnieżna Studnia i odkryta w 2005 r. jaskinia Siwy Kocioł. Nazwa szczytu pochodzi od Doliny Małej Łąki. Małołączniak dawniej był wypasany. Intensywny wypas spowodował dużą erozję terenu, która została zatrzymana po włączeniu tego obszaru do TPN.

Polana Upłaz (1260-1350 m) – duża i malownicza polana stokowa, od 40 lat nie użytkowana. Wcześniej prowadzono tu intensywny wypas, który poczynił duże szkody i w trawolośli i okolicznych lasach. W r. 1960 stało tutaj 10 szałasów, do lat 70.tych przetrwały tylko 2. Zostały wyremontowane przez Muzeum Tatrzańskie i wpisane do rejestru zabytków. Niestety, obydwa szałasy spłonęły.

Jaskinia Wielka Śnieżna jest najgłębszą i najdłuższą polską jaskinią oraz najgłębszą jaskinią w Tatrach. Długość odkrytych dotychczas korytarzy wynosi 23 753 m., deniwelacja 824 metry. Wejście do niej znajduje się w Wyżniej Świstówce w Dolinie Małej Łąki. Nazwa „Jaskinia Wielka Śnieżna” obejmuje system 5 odkrywanych niezależnie od siebie jaskiń.
Podczas eksploracji jaskini doszło do kilku wypadków, w tym pięciu śmiertelnych. W Jaskini Wielkiej Śnieżnej występuje dużo cieków wodnych łączących się w coraz większe cieki, m.in. woda wypływa w Lodowym Źródle (Dolina Kościeliska).

Sit skucina – obficie porasta hale Czerwonych Wierchów, jesienią nadając im oryginalną brązowo-rudą barwę. Jest rośliną kwasolubną, bardzo odporną na trudne górskie warunki (wiatr, mróz, suszę), dobrze też znosi wydeptywanie. Ma silny system korzeniowy, który utrzymuje glebę na stromych stokach zabezpieczając je przed erozją. W Tatrach występuje od 1200-2600 m n.p.m.

Oprac. na podstawie „Tatry Polskie” J. Nyka.