Ciekawostki

Adamcula (słow. Adamcula, Skorušová polianka) – niewielka polana w Dolinie Rohackiej, znajduje się przy drodze prowadzącej od Zwierówki do Bufetu Rohackiego.
Nazwę Adamcula nadawano dawniej szałasowi należącemu do Adamca z Ziemiańskiej Dziedziny na Orawie. Szałas, w zależności od potrzeb „wędrował” po Dolinie, ostatecznie nazwa przylgnęła dla tej polanki, chociaż szałasu dawno już na niej nie było. Poprzednia nazwa miejsca to Skoruszowa polanka – od gwarowej nazwy jarzębiny, która licznie występowała w okolicy.

Ciekawostka – w 1973 r. powstał projekt budowy ogromnego kompleksu sportowo-rekreacyjnego w Dolinie Rohackiej i Dolinie Zuberskiej. Planowano wybudować m.in.: 2 skocznie narciarskie, 2 kolejki linowe, 8 wyciągów narciarskich, szkołę sportową, biura turystyczne, sklepy, restauracje i hotel na 1750 miejsc. Plany budowy nie zostały zrealizowane. Pozostałościami tych działań są asfaltowa szosa oraz plac znajdujący się poniżej głównej drogi, który służył dawniej za parking.

Bufet Rohacki (słow. bývalá Ťatliakova chata, 1380 m n.p.m.) – bufet obsługujący turystów znajdujący się w Dolinie Rohackiej. Prowadzi do niego od Zwierówki asfaltowa droga (zamknięta dla ruchu samochodowego). Obok bufetu znajdują się WC, plac, ławki i stoły dla turystów, jest tez obelisk upamiętniający Jána Ťatliaka – pioniera turystyki górskiej. Bufet mieści się w budynku narciarni, która była częścią schroniska turystycznego (schronisko spłonęło w 1963 r.).

Niedaleko bufetu jest płytki staw Czarna Młaka (słow. Ťatliakove pleso).

Czarna Młaka (słow. Ťatliakove pleso) – nieduży i płytki stawek, o długości ok. 70 m. Ma kamieniste i muliste dno. W latach 1946–47 staw został sztucznie obudowany kamieniami. Kiedy jednak w latach 70. woda zaczęła z niego uciekać do Rohackiego Potoku, mieszkańcy Zuberca bez wsparcia naukowców podjęli próbę ratowania jeziora. Wypełnili dno ilastą gliną, zapobiegając w ten sposób odpływaniu wód. Słowacka nazwa: Tatliakowe Jeziorko została nadana na cześć pioniera turystyki górskiej Jána Ťatliaka.

Rohackie Stawy (słow. Roháčske plesá) – cztery stawy w Dolinie Rohackiej:

– Wyżni Staw Rohacki (Zadni Staw Rohacki)

– Pośredni Staw Rohacki

– Mały Staw Rohacki

– Niżni Staw Rohacki (Wielki Staw Rohacki)

Do stawów prowadzi ścieżka dydaktyczna i szlaki turystyczny: zielony od Bufetu Rohackiego oraz niebieski od skrzyżowania z szlakiem zielonym przy Wyżnim Stawie Rohackim.

Rohacze (słow. Roháče) – tworzą dwa skaliste szczyty w grani Tatr Zachodnich: Rohacz Płaczliwy i Ostry, które oddziela Rohacka Przełęcz. Rohacz Płaczliwy (słow. Plačlivé, Plačlivý Roháč. 2126 m n.p.m.) jest wyższy, ale nieco łagodniejszy od Rohacza Ostrego. Drugi ze szczytów, Rohacz Ostry (słow. Ostrý Roháč, Roháč, 2084 m n.p.m.) jeden z najpiękniejszych w Tatrach Zachodnich. Ma bardzo stromo opadające skalne ściany i wąską grań grzbietową. To tutaj znajduje się najtrudniejszy odcinek, tzw. „Rohacki Koń”. Szlak ubezpieczony jest łańcuchami.

Nazwa góry pochodzi od słowa „rogaty” – wiąże się to z kształtem Rohacza Ostrego, w szczycie którego znajduje się szczelina – jest to Rohacka Szczerbina.

Szczyty swoim charakterem przypominają raczej Tatry Wysokie. Prowadzący przez nie szlak turystyczny zwany jest „Orlą Percią Tatr Zachodnich”. Szlak był popularny już w XIX w., wyprawy na niego prowadził m.in. Tytus Chałubiński.

Przez Rohacze poprowadzony jest szlak czerwony (biegnie główną granią Tatr Zachodnich) oraz szlak żółty z Żarskiej Przełęczy na Rohacz Płaczliwy.

„Rohacki Koń”, czyli koń skalny (jest to bardzo wąska grań, którą najczęściej pokonuje się okrakiem).