Luboń Wielki - zimą przez Polanę Surówki

Luboń Wielki (1022 m) cieszy się ogromną popularnością wśród miłosników Beskidu Wyspowego. Na górę prowadzi kilka szlaków, zimą polecamy wejście niebieskim szlakiem graniowym – prowadzi on przez Polanę Surówki, z której zobaczyć można piękną panoramę Tatr. Jest to najdłuższa, ale jednocześnie najłatwiejsza droga na szczyt, dlatego trasę można polecić nawet na rodzinną wycieczkę z dziećmi. Na szczycie Lubonia Wielkiego stoi schronisko turystyczne, które ma bardzo ciekawy kształt przypominający domek Baby Jagi.

Zdjęcia – Maria Urbańska

Kraj: Polska
Rejon: Beskid Wyspowy
Punkt wyjścia (powrotu): przystanek Luboń Mały (Zakopianka) w Naprawie
Czas: 1 dzień
Pora roku: wiosna, lato, jesień, zima
Trudności: brak
Suma wzniesień: ok. 530 m
Długość trasy: (tam i z powrotem) 15,2 km
Czas wyprawy (sam przemarsz tam i z powrotem): ok. 4 h (zimą czas przejścia może być znacznie dłuższy).

Mapa Beskidu Wyspowego online: Beskid Wyspowy

Pełny opis trasy: Luboń Wielki przez Polanę Surówki
Pozazimowo polecamy trasę: “Luboń Wielki i Dziurawe Turnie“

Ważne: zimą należy uwzględnić warunki śniegowe (czas i możliwość przejścia).

Luboń Wielki (1022 m n.p.m.) to popularny szczyt w Beskidzie Wyspowym, dobrze rozpoznawalny dzięki widocznej z daleka wieży przekaźnikowej. Przez miejscową ludność zwany Biernatką. Stoki północne i południowe są strome, natomiast z zachodu na wschód ciągnie się długi grzbiet od Jordanowa aż po Rabę Niżną z pięknie położonym osiedlem o nazwie „Surówka” ( funkcjonuje też nazwa Krzysie) – rozciąga się stąd panorama na Gorce, Pasmo Podhalańskie i Babiogórskie, a przede wszystkim na Tatry.
Na południowym zboczu znajduje się rezerwat przyrody nieożywionej „Luboń Wielki”.
Na szczycie znajduje się Schronisko PTTK, wieża przekaźnikowa, punkt meteorologiczny.

Schronisko PTTK na Luboniu Wielkim im. Stanisława Dunin-Borkowskiego – budynek ma charakterystyczny kształt przypominający domek Baby Jagi, zgodnie z zamiarem projektantów z okien z górnej sali można spoglądać na cztery strony świata. Budowę rozpoczęto w 1929 r., oddano go do użytku już w 1931 r. Powstał dzięki wysiłkom działaczy Oddziału PTT z Rabki. W jego budowę zaangażowanych było wiele osób, m.in. Jerzy Czoponowski i Stanisław Dunin-Borkowski – autorzy projektu, ks. Jan Surowiak, który wydzielił parcelę pod budowę z lasów kościelnych i pokrył koszty transportu kamienia, a także ks. J. Bulanda i Władysław Grochala. Budowę wspierała również finansowo i „zadaniowo” ludność góralska. Pod koniec okupacji pojawiła się realna groźba spalenia budynku przez Niemców, którzy niszczyli obiekty turystyczne, jako potencjale bazy partyzantów. Na szczęście nie doszło do tego, zapobiegła mu ówczesna gospodyni schroniska Karolina Kaleciakowa. Wg opowieści, kiedy na początku 1945 r. na Luboniu pojawił się oddział hitlerowców, Karolina Kaleciakowa stanęła przed komendantem jednostki likwidacyjnej z niemowlęciem i flaszką wódki. Niemcy odstąpili od realizacji planu. Próbowali jeszcze później zniszczyć schronisko pociskami, ale bezskutecznie. Aktualnie schronisko dysponuje 25 miejscami noclegowymi. Informacje szczegółowe: http://www.lubon.pttk.pl/home.htm