Szyndzielnia, Klimczok i Błatnia

Wycieczka przez jedne z najbardziej popularne szczyty Beskidu Śląskiego – Szyndzielnię, Klimczok i Błatnią, które dzięki kolejce gondolowej na Szyndzielnię możemy nawet zimą przejść w jeden dzień. Po drodze odwiedzimy aż 3 schroniska i będziemy podziwiać widoki z wieży na Szyndzielni, ze szczytu Klimczoka, z Trzech Kopców i Błatniej. A wracając zobaczymy zaporę i jezioro Wielka Łąka.

Kraj: Polska
Rejon: Beskid Śląski
Punkt wyjścia (powrotu): Bielsko-Biała (parking koło ronda przy ul. Karbowej)
Czas: 1 dzień
Pora roku: wiosna, lato, jesień, zima (patrz „Ważne” poniżej)
Trudności: brak trudności technicznych
poniższe dane bez przejazdu kolejką:
Suma wzniesień: ok. 350 m
Długość trasy: ok. 16,5 km (plus ewentualny spacer z Wapienicy pod Szyndzielnię ok. 4 km)
Czas wyprawy (sam przemarsz): ok. 4:50 h (plus ewentualny spacer z Wapienicy pod Szyndzielnię ok. 4 km)
(Zimą czas przejścia może być znacznie dłuższy. Warto zaplanować więcej czasu na podziwianie widoków)

Ważne: zimą należy uwzględnić warunki śniegowe (czas i możliwość przejścia oraz odpowiedni ekwipunek).

Polecamy również krótką trasę w tym rejonie: Z Bielska Białej na Szyndzielnię i Klimczok

Poniżej fragment mapy turystycznej Wydawnictwa Compass z zaznaczoną trasą na Szyndzielnię, Klimczok i Błatnią.

Dolna stacja Kolei Linowej Szyndzielnia

Wycieczkę rozpoczynamy w Bielsku-Białej przy dolnej stacji Kolei Linowej Szyndzielnia. Najłatwiej jest tu dojechać miejskim autobusem nr 7 i 8 (adres: mzk.bielsko.pl). Samochód możemy pozostawić na parkingu pod Szyndzielnią (płatny), który znajduje się koło ronda pomiędzy Al. Armii Krajowej, a ul. Karbową. Stąd do stacji kolejki możemy przejść asfaltem Aleją Armii Krajowej (1,2 km) lub szlakiem przez Dębowiec (1,4 km) – dobrze oznakowana droga prowadzi przez las na polanę Dębowiec, gdzie znajduje się tor saneczkowy (letni), a powyżej Kaplica na Dębowcu (Kaplica Matki Bożej Fatimskiej i Świętych Dzieci Fatimskich prowadzona przez Pallotynów) i dalej koło ośrodka wczasowego Beskidy Park (niewielki, płatny parking, gdzie ewentualnie też możemy pozostawić samochód). Ostatni odcinek wzdłuż potoku Olszówka pokonujemy leśną alejką.

Droga z parkingu przy ul. Karbowej przez Dębowiec do dolnej stacji Kolei Linowej Szyndzielnia kolei na Szyndzielnię

Tor saneczkowy, a powyżej Kaplica na Dębowcu

Dolna stacja Kolei Linowej Szyndzielnia

Kolej gondolowa na Szyndzielnię

Pod szczyt Szyndzielni wyjeżdżamy kolejką gondolową – jest to pierwsza po II wojnie światowej kolej linowa w Polsce i pierwsza kolej gondolowa (nie kabinowa). Została ona wybudowana przez PKL z wykorzystaniem systemu austriackiej firmy „Brüder Girak”, oddano ją do użytku w 1953 roku. Kolej przeszła kilkukrotnie duże prace modernizacyjne, ostatnie z nich w latach 2016-2017 wykonywała austriacka firma Doppelmayr. Wymieniono wtedy m.in. napęd kolei, koła transportujące, przekładnie, system sterowania, linę oraz gondole. Nowe wagony są bardziej przeszklone, są też dostosowane do wjazdu wózkami dla dzieci oraz wózkami z osobami niepełnosprawnymi, wszystkie gondole posiadają kosze na narty i uchwyty do przewozu rowerów. Prace modernizacyjne objęły też perony, hol główny, toalety oraz windę.
Ponadto wyeksponowano archiwalne zdjęcia kolei w ciągach komunikacyjnych.

Gondolka w ok. 8 min. Pokonuje pawie 450 m przewyższenia wywożąc nas na wysokość 958 m n.p.m. Z okien wagoników można podziwiać panoramę miasta.

Dokładna historia kolei na Szyndzielnię: http://kolej-szyndzielnia.pl/kolej-gondolowa/
Rozkład jazdy kolei – http://kolej-szyndzielnia.pl/godziny-otwarcia/
Cennik – http://kolej-szyndzielnia.pl/cennik/

W budynku górnej stacji znajduje się bufet i poczekalnia, w której obejrzeć możemy ekspozycję starych wagoników używanych w latach 1953-2016.

Obok budynku znajduje się 18-metrowa wieża widokowa, którą oddano do użytku 14 sierpnia 2015 r. (wstęp płatny), z której rozciąga się wspaniały widok na Bielsko-Białą, Beskid Mały, Beskid Śląski i Beskid Żywiecki, a nawet Tatry (wieża widokowa: http://kolej-szyndzielnia.pl/wieza-widokowa/).

Panorama Bielska-Białej z wieży widokowej przy górnej stacji Kolei Linowej Szyndzielnia

Widok na Beskid Mały, Kotlinę Żywiecką, Babią Górę i Pilsko z wieży widokowej przy górnej stacji Kolei Linowej Szyndzielnia

Widok na szczyt Szyndzielni z wieży widokowej przy górnej stacji Kolei Linowej Szyndzielnia

W terenie tym jest bardzo dużo przygotowanych i świetnie oznakowanych tras rowerowych.

Sprzed budynku prowadzi wygodna droga zielonego szlaku do Schroniska na Szyndzielnię (10 min.). Po drodze mijamy polanę z wyciągiem orczykowym „Szus” – idealne miejsce dla najmłodszych narciarzy i saneczkarzy. Schronisko PTTK Szyndzielnia położone jest na wschodnim zboczu grani.

Droga do Schroniska PTTK Szyndzielnia

Polana Kamienica po drodze do Schroniska PTTK Szyndzielnia

Schronisko PTTK Szyndzielnia (niem. Kamitzerplatte) – znajduje się na wysokości 1001 m n.p.m., pod szczytem Szyndzielni. Zostało wybudowane w 1897 r. przez Beskidenverein w stylu nawiązującym do schronisk alpejskich, było to pierwsze murowane schronisko w Beskidzie Śląskim i polskich Beskidach.
Budynek posiadał stację meteorologiczną (w wieży), na parterze była winiarnia, a niedaleko budynku znajdowała się skocznia narciarska (odbywały się tu zawody w skokach narciarskich) oraz trzykilometrowy tor saneczkowy.
Więcej informacji o schronisku: https://www.szyndzielnia.com.pl/
W 1907 r. poniżej schroniska założono alpinarium. Skalny ogród został odnowiony i udostępniony dla turystów w 2011 r., opiekę nad alpinarium sprawuje Nadleśnictwo Bielsko, które włączyło obiekt w trasę przyrodniczej ścieżki dydaktycznej biegnącej przez Szyndzielnię (tablica informacyjna).
Przy schronisku jest węzeł szlaków pieszych – do: Wapienicy, Olszówki, Bystrej, Szczyrku, Brennej, Jaworza oraz na Klimczok, Błatnią, Kozią Górę.

Schronisko PTTK Szyndzielnia

Widok na Beskid Mały, Kotlinę żywiecką i Babią Górę sprzed Schroniska PTTK Szyndzielnia

Z Szyndzielni do Schroniska PTTK Klimczok

Od schroniska idziemy dalej czerwonym szlakiem, szerokim wygodnym traktem najpierw na zalesiony szczyt Szyndzielni, 1026 m, (5 min.), a dalej do Schroniska PTTK na Klimczoku (40 min.). Droga prowadzi łagodnie w górę do rozwidnienia szlaków, w prawo czarny szlak prowadzi na Błatnią.

Mijamy początek trasy rowerowej „Gaciok” i wchodzimy na odsłonięty fragment grani, skąd widać przed nami szczyt Klimczoka, a zanim Skrzycznego. Spacerkiem docieramy do skraju lasu, gdzie w prawo odbija żółty szlak bezpośrednio na szczyt Klimczoka (15 min.).

Początek trasy rowerowej “Gaciok”

Czerwonym szlakiem przez las trawersujemy zbocze Klimczoka wychodząc na Siodło pod Klimczokiem, 1040 m.

Siodło pod Klimczokiem ( Przełęcz Kowiorek) 1040 m

Widok na Skrzyczne z Siodła pod Klimczokiem

W prawo do góry wzdłuż wyciągu orczykowego i trasy zjazdowej prowadzi szlak na szczyt, a w lewo szeroka droga do widocznego Schroniska Górskiego PTTK “Klimczok”. Schronisko leży na wysokości 1034 m n.p.m., pomiędzy szczytem Magury i przełęczą Siodło. Obecny, murowany z kamienia budynek powstał w 1914 r., w późniejszych latach był wielokrotnie remontowany i powiększany. Obecnie oferuje usługi w standardzie hotelowym – 38 miejsc noclegowych w 8 pokojach 4, 5, 6  osobowych z łazienkami. (Pełna oferta: http://www.schroniskoklimczok.com.pl/)
Schronisko Klimczok ma dosyć bogatą historię. Pierwszy obiekt powstał tutaj w 1872 roku, był to niewielki drewniany budynek o nazwie “Klementynówka”, od imienia ówczesnej właścicielki – Klementyny von Primaversi, użytkowany był głównie przez myśliwych. W 1893 roku przejął go “Beskidenverein” i rozbudował, tak by mogli  niego korzystać również turyści. Niestety, w 1895 roku schronisko spłonęło. Drewniany budynek odbudowywano jeszcze dwukrotnie po pożarze. W 1914 r. oddano do użytku kamienny budynek.

Schronisko Górskie PTTK Klimczok

Widok spod schroniska na szczyt Klimczoka

Obok schroniska znajduje się odkryty, letni basen kąpielowy oraz ścianka wspinaczkowa o wysokości 7 m i wyciąg narciarski (w pobliżu). Nieopodal schroniska jest budynek GOPR.
Dodatkową atrakcją są stojące przy schronisku zabytkowe samochody terenowe z czasów PRL.

Ze schroniska wracamy na Siodło pod Klimczokiem i stromym podejściem (czarny szlak) wchodzimy na szczyt Klimczoka (1117 m).  Po drodze mijamy „kamienie ze szczytów gór świata”- w miejscu tym jeszcze niedawno stała tzw. „Chatka u Tadka” – drewniana wiata była dobrze znana stałym bywalcom. Chatka została rozebrana, ale został “ogród z kamieniami”, w którym znajdują się kamienie z górskich szczytów z różnych części świata.

Podejście na szczyt Klimczoka z Przełęczy Koworek

Widok z podejścia na Klimczok

Na szczycie Klimczoka znajduje się wieża przekaźnika teletechnicznego oraz drewniany “Tron Władcy Klimczoka“, na którym wielu turystów robi sobie zdjęcia. Ze szczytu możemy podziwiać piękne widoki na Beskid Mały, Żywiecki z Babią Górą i Pilskiem oraz Skrzycznem w Beskidzie Śląskim, a przy dobrych warunkach zobaczymy nawet Tatry. A w dole, jak na dłoni, widać schronisko “Klimczok” na tle Magury (1109 m).

Widok z Klimczoka na Beskid Mały, szczyt Magury i schronisko, Kotlinę Żywiecką, Babią Górę, Pilsko i Skrzyczne

Schronisko Górskie PTTK Klimczok prawie z lotu ptaka (szczytu Klimczoka)

Ze szczytu Klimczoka na Błatnią

Ze szczytu Klimczoka kierujemy się żółtym szlakiem w kierunku zachodnim, jest to zdecydowanie mniej uczęszczana trasa i zimą dobrze jest być wyposażonym w kije trekkingowe i w przypadku oblodzenia – raczki.

Po drodze mijamy czarny szlak łącznikowy, którego  początek widzieliśmy powyżej schroniska. Przechodzimy przez szeroką przełęcz i wznosimy się lekko na otwarte zbocze Trzech Kopcy (1082 m), gdzie znów możemy podziwiać widoki na Szyndzielnię, Klimczok i Magurę, dalej Jezioro Żywieckie, Babią Górę, Pilsko oraz grań Skrzycznego i Malinowskiej Skały, a przy dobrych warunkach nawet Tatry.

Trzy Kopce (1082 m n.p.m.) – to szczyt graniczny między Bielskiem-Białą, gminą Brenna a Szczyrkiem, położony ok. 750 m na południowy zachód od Klimczoka. Nazwa szczytu pochodzi od trzech kopców granicznych ustawionych w celu oznaczenia granic trzech wsi: Brennej, Wapienicy i Szczyrku. Później, do 1950 r., zbiegały się tu granice powiatów cieszyńskiego, bielskiego i bialskiego.

Widok z Trzech Kopców na Klimczok, Kotlinę Żywiecką, Babią Górę, Pilsko i Skrzyczne (przy dobrej widoczności zobaczymy też Tatry)

Widok z Trzech Kopców na Klimczok i Magurę

Widok z Trzech Kopców na Kotlinę Żywiecką, Babią Górę, Pilsko i Skrzyczne (przy dobrej widoczności zobaczymy też Tatry)

W najwyższym punkcie zauważyć można wyraźne pozostałości budynku – stało tu kiedyś “Schronisko na Trzech Kopcach“, które zostało tutaj wybudowane w latach 30. XX w. przez małżeństwo Anielę i Roberta Urbanek. Budynek został zniszczony pod koniec II wojny światowej, ruiny rozebrano po 1949 r.

Pozostałości po schronisku na Trzech Kopcach

Widok z Trzech Kopców na Klimczok, Magure, Kotlinę Żywiecką, Babią Górę, Pilsko i Skrzyczne (przy dobrej widoczności zobaczymy też Tatry)

Po południowej stronie szczytu, przy żółtym szlaku, znajduje się Jaskinia w Trzech Kopcach (zwana też Grotą Klimczoka), w której wg legendy ukrywali się zbójnicy – Wojciech i Mateusz Klimczok. Jest to jaskinia osuwiskowa, trzecia pod względem długości jaskinia w polskich Karpatach fliszowych. Jej wnętrze stanowi labirynt wielopoziomowych sal i korytarzy o łącznej długości 1250 m i deniwelacji 32,6 m. Wewnątrz utrzymuje się temperatura ok. 6 stopni C. Zimują w niej nietoperze.
Jaskinia w Trzech Kopcach została odkryta w 1946 przez A. Jasiewicza. Miejscem opiekuje się Klub Taternictwa Jaskiniowego „Speleoklub” Bielsko-Biała, który cyklicznie organizuje akcje sprzątania (jest ona często odwiedzana i zaśmiecana, w partiach bardziej uczęszczanych “ozdobiona” napisami).
Obecnie Jaskinia w Trzech Kopcach jest pomnikiem przyrody nieożywionej.

Malownicza droga żółtego szlaku w kierunku Błatniej

Ze szczytu Trzech Kopcy schodzimy granią przez las, po drodze po lewej mijamy drogę prowadzącą na Przełęcz Karkoszczonkę i podchodzimy na szczyt Stołów (1035 m).

Ścieżka żółtego szlaku dalej prowadzi granią opadającą w kierunku zachodnim. Co jakiś czas otwierają się widoki na Beskid Śląski.

Widok z żółtego szlaku poniżej szczytu Stołów na Beskid Śląski

Widok z żółtego szlaku poniżej szczytu Stołów na Beskid Śląski: od lewej zbocza Baraniej Góry, Trzy Kopce Wiślańskie, Stożek Wielki, Orłowa, Wielka Czantoria i Równica

Widok z żółtego szlaku poniżej szczytu Stołów na Beskid Śląski: od lewej zbocza Baraniej Góry, Trzy Kopce Wiślańskie, Stożek Wielki, Orłowa, Wielka Czantoria, Równica, Wielka Cisowa i Błatnia

Teren wypłaszcza się i wchodzimy na odsłonięte długie siodło grani przed widocznym już szczytem Błatniej (917 m). Odsłonięta grań szczególnie narażona jest na silny wiatr, który może tu tworzyć zimą spore zaspy.

Hala pod szczytem Błatniej

Hala pod szczytem Błatniej

Wchodzimy na najwyższy punkt szczytu Błatniej, który de facto jest niezbyt urokliwym betonom zbiornikiem na wodę, ale za to jest świetnym miejscem widokowym. Z hali i samego szczytu zobaczymy Chrobaczą Łąkę w Beskidzie Małym, Szyndzielnię, Klimczok, którędy szliśmy, szczyt Pilska, Skrzyczne, Malinowską Skałę, Baranią Górę, Trzy Kopce Wiślańskie, Wielki Stożek, Wielką Czantorię i Równicę, a na horyzoncie Małą Fatrę.

Widok ze szczytu Błatniej na Stołów, Skrzyczne, Malinowską Skałę, Baranią Górę i Stożek Wielki

Ze szczytu w parę minut schodzimy granią do Schroniska PTTK na Błatniej (891 m n.p.m.).
Schronisko zostało wybudowane w latach 1925–1926 przez niemieckie Towarzystwo Turystyczne „Przyjaciele Przyrody” z Aleksandrowic. W czasie II wojny światowej zostało zajęte przez Niemców, którzy zdewastowali budynek – materiał z rozbiórki posłużył do budowy umocnień polowych. Po II wojnie światowej schronisko przejęło Polskie Towarzystwo Tatrzańskie, które szybko je odbudowało i w sierpniu 1945 otwarto obiekt – do dyspozycji turystów było 15 miejsc noclegowych w 4 pokojach. W późniejszych latach kilkukrotnie przeprowadzano prace modernizacyjne oraz rozbudowę budynku.
Schronisko oferuje 50 miejsc noclegowych w pokojach dwu- i wieloosobowych, bufet z jadalnią, a w sezonie letnim ogródek.
Historia i oferta schroniska: https://www.blatnia.pl/

Dużą atrakcją, szczególnie dla najmłodszych, są mieszkające tu koty, które nie tylko chętnie pozują do zdjęć, ale też towarzyszą przy posiłkach turystów 🙂

Schronisko PTTK na Błatniej

Z Błatniej do Bielska-Białej

Ze schroniska na Błatniej kierujemy się przez las w kierunku północnym za żółtymi i niebieskimi znakami szlaku. Po drodze mijamy ciekawostkę – dom drwala Jaworze, którego przygotowanie zostało współfinansowane z programu “Rybactwo i Morze”. Schodzimy na przełęcz Siodło pod Przykrą, gdzie żółty szlak odbija w lewo do wsi Jaworze, a my za niebieskimi znakami w parę minut wchodzimy na szczyt Przykrej (818 m n.p.m.).

Ścieżka prowadzi cały czas zalesioną granią gdzie czasem miedzy drzewami możemy zobaczyć zbocza Szyndzielni, Trzech Kopców i Stołowa. Przechodzimy przez rezerwat przyrody „Jaworzyna” i dalej mijamy kolejne niewybitne szczyty w grani Wysokie (756m), Kopany (690 m) i Palenica (698 m).

Widok z grani pod Przykrą na grań Szyndzielni i Klimczoka oraz Stołów

Widok spod Palenicy (688 m) na Szyndzielnię, Klimczok, Trzy Kopce i Stołów

Dalej niebieski szlak skręca ostro w prawo i stromo sprowadza nas w dół doliny potoku Wapiennica. Cały czas idąc przez las pokonujemy kilka zakosów i między drzewami możemy zobaczyć zaporę i Jezioro Wielka Łąka.

Zapora wodna im. Prezydenta Ignacego Mościckiego została zbudowana na rzece Wapienica i potoku Barbara w miejscowości Wapienica (obecnie dzielnica Bielska-Białej). Projekt oraz budowę zapory wodnej wykonała firma Dyckerhoff & Widmann pod kierownictwem prof. Politechniki Lwowskiej dr. inż. Jana Łopuszańskiego. Prace ruszyły w 1929 r., obiekt oddano do eksploatacji 26 czerwca 1932 r. Był to wówczas jeden z najnowocześniejszych tego typu obiektów w Europie.
Zbiornik powstał jako rezerwuar wody pitnej dla Bielska-Białej, teren objęty jest strefą ochrony sanitarnej. W wyniku spiętrzenia rzeki powstało jezioro Wielka Łąka.
Zapora jest główną atrakcją Doliny Wapienicy, nazywanej też „Doliną Luizy” (od Luizy Sułkowskiej, żony księcia bielskiego Jana Sułkowskiego, która lubiła tu spacerować).

Zapora im. Ignacego Mościckiego w Wapienicy

Poniżej zapory opuszczamy niebieski szlaki i przy kaskadzie przechodzimy na drugą stronę potoku, gdzie asfaltową drogą w dół prowadzi żółty szlak. Wygodna droga biegnie dnem doliny przez las, gdzie po drodze mijamy kolejne przystanki leśnej ścieżki przyrodniczej. Po ok. 1.5 km spacerze docieramy do parking w Bielsku-Białej Wapiennica.

Do miejsca startu na parking pod Szyndzielnią możemy iść pieszo (4 km), kierując się na wschód ulicą Dębowiec (po drodze miniemy kompleks narciarski Dębowiec). Możemy też z parkingu w Wapienicy pójść w lewo do Wapienicy Pomnik, gdzie znajduje się przystanek autobusu nr 7, którym możemy wrócić w pobliże miejsca startu na ulicę Karbową (Hala Sportowa). Należy sprawdzić w rozkładzie jazdy: mzk.bielsko.pl.