Halicz (1333 m), szczyt znajduje się w czołówce „widokowych”. Rozciągają się stąd wspaniałe panoramy na polską i ukraińską część Bieszczadów. Świetnie widać m.in. górną część doliny Sanu, Rozsypaniec, Połoninę Bukowską, Kińczyk Bukowski i najwyższy bieszczadzki szczyt – Pikuj, przy dobrej widoczności też szczyty Gorganów.
Według legendy, w czasach Bolesława Chrobrego zbiegały się tu granice Polski, Rusi Kijowskiej i Węgier.
Bukowe Berdo – masyw w polskich Bieszczadach o trzech kulminacjach: 1201, 1238 oraz 1311 m n.p.m. bardzo popularny turystycznie, widokowy, z góry rozciągają się piękne panoramy głównie na stronę ukraińską.
Połonina – nazwa zbiorowisk muraw alpejskich i subalpejskich wykształconych ponad górną granicą lasu w Karpatach Wschodnich, w Polsce najczęściej wiązana z Bieszczadami. Wyraz ma pochodzenie wschodniosłowiańskie i oznacza miejsce płone – puste, nieużyteczne, nienadające się do uprawy.
Bukowiec – nieistniejąca wieś. Na początku XX w. funkcjonował tu tzw. „Folwark Beczkarnia” – należący do firmy Rubinstein&Frommer zakład produkcji beczek, który zatrudniał ponad 500 osób. Działała tutaj też potażnia. Drewno do Beczkarni dowożono kolejką wąskotorową biegnącą w dolinie potoku Halicz. Świetnie prosperujący biznes upadł w latach 30. XX w w czasach wielkiego kryzysu. W 1943 r. Bukowiec zamieszkiwało 529 osób. W 1946 r. mieszkańcy wsi zostali wysiedleni do ZSRR, domy i cerkiew spalono. W latach 80-tych podczas rekultywacji terenu zniszczono wszystkie pozostałości domów.
W Bukowcu znajduje się cmentarz wojskowy z I wojny światowej z 12 mogiłami zbiorowymi.
Beniowa – nieistniejąca wieś w dolinie górnego Sanu. Na przełomie XIX/XX w. funkcjonowały tu 2 tartaki wodne, młyn, fabryka beczek, browar, huta szkła. Do rozwoju wsi przyczyniła się kolejka wąskotorowa. W okresie międzywojennym mieszkało to 617 osób. Po II wojnie światowej Beniowa została przedzielona granicą państwową. Mieszkańcy polskiej strony zostali wysiedleni do ZSRR. Obecnie po stronie ukraińskiej mieszka kilka rodzin. Jedynymi śladami istnienia wsi jest cmentarz oraz podmurówka z cerkwi. Była to okazała świątynia, zbudowana w tzw. Stylu narodowym, na planie krzyża greckiego. Zachowała się też bryła piaskowca w kształcie łodzi, na którym wyryty jest rysunek ryby – znak pierwszych chrześcijan (prawdopodobnie jest to podstawa chrzcielnicy poprzedniej cerkwi).
Cmentarz jest ogrodzony, warto zwrócić uwagę na oryginalne kamienne nagrobki. Na jednym z nich wykuty jest dzban (symbolizuje życie ludzkie), na kolejnym kwiat – jako symbol piękna oraz przemijania.
Naprzeciw cmentarza rośnie samotnie piękna ponad 200-letnia lipa.
Sianki –wieś w dolinie górnego Sanu. Zabudowania wsi znajdowały się po obu stronach rzeki, po roku 1951 wieś została formalnie podzielona między Polskę a radziecką Ukrainę. Część polska jest wyludniona, znajdują się tutaj tylko ruiny dworu Stroińskich oraz cmentarz z tajemniczym Grobem Hrabiny. Od XVIII w. właścicielami wsi byli Stroińscy. W latach 70. XIX w. przez Przełęcz Użocką poprowadzono linię kolejową z Przemyśla do Użgorodu, która w znaczący sposób przyczyniła się do rozwoju Sianek. Powstała linia kolejowa, która w znaczący sposób przyczyniła się do rozwoju wsi jako ośrodka letniskowo-turystycznego. W okresie międzywojennym znajdowało się tutaj m.in. 6 pensjonatów, schronisko Polskiego Towarzystwa Narciarskiego, korty tenisowe, skocznie narciarskie, restauracje, sklepy, piekarnia, ponadto tartaki, karczma, szkoła i urząd pocztowo telegraficzny. Przed wybuchem II wojny Światowej wieś liczyła ponad tysiąc mieszkańców.
Worek Bieszczadzki – to popularnie stosowana nazwa odnosząca się terenów części doliny górnego Sanu od jego źródeł do Tarnawy Niżnej (os strony wschodniej i południowej pomiędzy granicą z Ukrainą i od zachodu pomiędzy pasmem polskich Bieszczadów Wysokich).
Poprowadzona jest tutaj Ścieżka przyrodniczo-historyczna “W dolinie górnego Sanu”. Na jej trasie znajdują się nieistniejące już wsie: Bukowiec, Beniowa i Sianki, pozostałości cerkwi i cmentarzy oraz tajemniczy Grób Hrabiny. Ścieżka kończy się w okolicach Przełęczy Użockiej, u źródeł jednego z dopływów Sanu.
„Grób Hrabiny” – potoczna nazwa odnosi się do 2 nagrobków: hrabiny Klary z Kalinowskich Stroińskiej (zmarła w 1867 r.) i jej męża Franciszka Stroińskiego. Przedwcześnie zmarła Klara była wielką miłością Franciszka, para nazywana jest bieszczadzkimi Romeo i Julią. Obok nagrobków postawiono niewielką kaplicę grobową (mocno zniszczona obecnie jest odrestaurowana). Znajdują się też tutaj fundamenty cerkwi pw. św. Stefana.
Stroińscy byli właścicielami Sianek od XVIII w. do II wojny światowej. Ich dwór znajdował się po zachodniej stronie Sanu, obecnie są tu resztki fundamentów i piwnica. Syn Klary i Franciszka – Stanisław z żoną Wandą na początku XX wieku wybudował niedaleko dworu neogotycką kaplicę p.w. św. Jana. (po dzisiejszej ukraińskiej stronie). Kaplica była grobowcem ich dwóch przedwcześnie zmarłych córek. W 1939 r. została zdewastowana przez sowieckie wojska, w latach 70. podczas oczyszczenia pasa granicznego budynek został wysadzony.
Przełęcz Użocka – oddziela Bieszczady Zachodnie od Wschodnich. Przebiega tutaj droga regionalna H13 ze Lwowa przez Użok do Użgorodu. W latach 70. XIX w. przez przełęcz poprowadzono linię kolejową z Przemyśla do Użgorodu, która w znaczący sposób przyczyniła się do rozwoju okolicznych wsi, m.in. Sianek. Jest to do dziś jedna z najpiękniej położonych linii kolejowych w Karpatach (na trasie znajduje się cały szereg wiaduktów i tuneli).
Strategiczna Przełęcz Użocka była miejscem ciężkich walk w czasie I i II wojny światowej, stworzono tu m.in. węzeł obrony „Linię Arpada” (1943-1944).
Z Przełęczy biegnie ukraiński szlak turystyczny na Opołonek i Kińczyk Bukowski, szczyty niedostępne dla turystów ze strony polskiej (teren BPN).
Potaż – węglan potasu, łatwo rozp. w wodzie, posiada właściwości higroskopijne, stosowany do wyrobu mydeł miękkich, trudno topliwego szkła, w przemyśle ceramicznym; dawniej otrzymywany z popiołu drzewnego.
Błękitna Aleja, droga wybudowana w 70. latach w ramach udostępniania Bieszczadzkiego Worka rządowym prominentom. Droga stanowi dogodny dla rowerzystów skrót pomiędzy Mucznem i Bukowcem, nie jest przejezdna dla samochodów.
Ciemiężyca biała (Veratrum album) – rzadko spotykana roślina, w Polsce występuje w Bieszczadach i na Lubelszczyźnie. Kwitnie od czerwca do sierpnia. Jest silnie trująca. Ciekawostka: wg niektórych badaczy przyczyną śmierci Aleksandra Macedońskiego było niezamierzone przedawkowanie ciemiężycy podawanej mu jako lekarstwo. Objęta jest ścisłą ochroną gatunkową.