Ekstremalna trasa na Śnieżnicę i mniej znane wychodnie skalne i jeziorka

Śnieżnica kojarzy się nam przede wszystkim ze stacją rowerowo-narciarską i stosunkowo łatwą i popularna trasą z Przełęczy Gruszowiec. Ale szczyt Śnieżnicy możemy również zdobyć od strony północnej mniej popularną, za to bardzo wymagającą drogą. Prowadzi tędy ścieżka czarnego szlaku zaliczanego do najbardziej stromych w Beskidach. Dodatkowo na grani Śnieżnicy znajdują się spore, efektowne wychodnie skalne, a u podnóża jej północnych zboczy malownicze leśne stawy „Małej retencji górskiej”.
Proponowana wycieczka prowadzi częściowo nieznakowanymi ścieżkami zamykając się w zgrabną pętlę.

Szczyt Śnieżnicy nazywany jest przez okolicznych mieszkańców Widlatą Górą, ponieważ posiada trzy wierzchołki: – Śnieżnica (inna nazwa to “Na Budaszowie”) 1007 m, Wierchy 997 m, oraz Nad Stambrukiem ok. 973 m. Wierzchołek “Nad Stambrukiem” nosił pierwotnie nazwę poch. z jęz. niemieckiego „Nad Steinbrukiem”, która związana była z funkcjonującym tu dawniej kamieniołomem, z którego wydobywano kamień na potrzeby budowanej linii kolejowej.

Kraj: Polska
Rejon: Beskid Wyspowy
Punkt wyjścia (powrotu): Porąbka Rola
Czas: 1 dzień
Pora roku: wiosna, lato, jesień, zima
Trudności: bardzo strome podejście
Suma wzniesień: ok. 620 m
Długość trasy: ok. 9,7  km
Czas wyprawy – ok. 4:00 h, (sam przemarsz) (zimą czas przejścia może być znacznie dłuższy).

Mapa Beskidu Wyspowego online:Beskid Wyspowy

Ważne: zimą należy uwzględnić warunki śniegowe (czas i możliwość przejścia).

Inne opisane trasy na Śnieżnicę:

 Śnieżnica na każdą porę roku
Spacerem na Śnieżnicę
Taras widokowy na Śnieżnicy

 

Poniżej fragment mapy turystycznej Beskidu Wyspowego Wydawnictwa Compass – rejon Śnieżnicy.

Wycieczkę rozpoczynamy przy przystanku autobusowym Porąbka Rola na drodze pomiędzy Skrzydlną a Dobrą. Przy przystanku droga czarnego szlaku prowadzi w kierunku północnym na Pieninki Skrzydlańskie, a my w kierunku południowym, lekko w górę, wchodzimy na osiedle „Pod Śnieżnicą”. Jeżeli przyjedziemy tu samochodem to musimy spytać gospodarzy posesji o możliwość parkowania.
Asfaltowa droga prowadzi w górę do torów kolejowych nieczynnej Karpackiej Linii Transwersalnej.

Powyżej torów skrajem polany wchodzimy do lasu i dalej leśną drogą wznosimy się lekko w kierunku widocznej nad nami grani Śnieżnicy. Po ok. 500 m od granicy lasu czarny szlak skręca  w prawo, a z lewej dołącza do nas leśna droga, którą będziemy wracać.

Kolejne ok. 500 m łagodnie  w górę idziemy przez las do miejsca, gdzie nasza ścieżka zaczyna stawać się bardzo stroma. Przez piękny bukowy las zaczynamy wspinaczkę prosto na grzbiet Śnieżnicy. Przed nami do przejścia kolejnych ok. 500 m, na trasie której musimy pokonać przewyższenie 260 m. Miejscami kąt pochylenia ścieżki wynosi ok. 30°!

Ścieżka nie posiada żadnych zakosów, schodków ani innych umocnień i pokryta jest grubą warstwą liści – podłoże to stanowi dodatkową trudność – gdy jest sucho ślizgamy się na warstwie liści, po deszczu tworzy się z niej śliskie błoto, a zimą trzeba mieć ze sobą raczki i kije trekkingowe. Trzeba zachować szczególną uwagę i ostrożność, aby nie zaliczyć niekontrolowanego zjazdu, można łatwo uderzyć w rosnące tu drzewa. Drogi tej zdecydowanie nie polecamy do schodzenia!

Po ok. 1:20 h marszu od przystanku wchodzimy na grzbiet Śnieżnicy, gdzie biegnie zielony szlak, którym w kierunku zachodnim (w prawo) łagodnym spacerem idziemy w stronę Śnieżnicy. Mijamy Wierchy – środkowy szczyt grani Śnieżnicy i w ok. 10 minut, przez małą polankę, wchodzimy na zalesiony szczyt Śnieżnicy (1007 m).

Szczyt Śnieżnicy (1007 m)

Na szczycie Śnieżnicy znajduje się drewniany krzyż, turystyczne tablice informacyjne i prowizoryczne ławeczki.

Ze szczytu możemy stromą ścieżką zejść ok. 150 m w kierunku północnym na widokową polanę, która jest również miejscem startu paralotniarzy.

Widokowa polana na Śnieżnicy

Z polany zobaczymy ładny widok na Lubomir 902 m, Trzy Kopce 893 m, Łysinę 891 m, Wierbanowską Górę 778 m, Kamiennik 827 m, Ciecień 829 m, Grodzisko 618 m i Pogórze Wielickie.

Z polany wracamy na szczyt i granią za zielonym szlakiem ruszamy w kierunku wschodnim, drogą którą tu przyszliśmy. Mijamy miejsce, gdzie czarny szlak stromo opada w lewo w dół (nasza trasa wejścia) i kontynuujemy przyjemny spacer zielonym szlakiem. Pomiędzy drzewami w kierunku południowym możemy zobaczyć szczyt Mogielicy, a nawet Tatry.

Wchodzimy na niewybitny wierzchołek Nad Stambrukiem, ok. 973 m (ostatni z trzech  szczytów pasma Śnieżnicy). Stąd również między drzewami w kierunku północnym zobaczymy Ciecień, Grodzisko i Pogórze Wielickie.
Wierzchołek “Nad Stambrukiem” nosił pierwotnie nazwę poch. z jęz. niemieckiego „Nad Steinbrukiem”, która związana była z funkcjonującym tu dawniej kamieniołomem – wydobywano z niego kamień na potrzeby budowanej linii kolejowej.
Północne zbocza grzbietu, którym idziemy, opadają bardzo stromo w dół, a teren ten jest objęty „Rezerwatem Śnieżnica”. Rezerwat został utworzony w 1968 r., chroni starodrzew bukowy oraz runo.

Idziemy dalej zielonym szlakiem, a po naszej lewej ręce z grani wystają spore wychodnie skalne.

W odległości ok. 2 km od szczytu Śnieżnicy wychodzimy na polanę o nazwie Płoszczyca, skąd zobaczymy fragmenty szczytów Łopienia, Mogielicy i Jasienia.

Poniżej polany grań i ścieżka zielonego szlaku obniżają się skręcając na południe i po ok. 20 min. marszu przez las schodzimy na asfaltową drogę w osiedlu “Pod Góry”. Osiedle wznosi się nad doliną Łososiny i miejscowością Dobra. Otwiera się stąd bardzo ładny widok na otoczenie wsi Jurków: Łopień 960, Mogielicę 1170 m, Krzystonów 1012 m i Jasień 1063 m, a z górnej części osiedla dodatkowo na Paproć, 640 m oraz Pasmo Łososińskie.

Zielony szlak biegnie  w dół do Dobrej, a my skręcamy w lewo i asfaltową drogą idziemy w górę osiedla do granicy lasu i dalej w kierunku północnym, gdzie polna droga wychodzi na otwartą przestrzeń. Tu znów otwierają się ładne widoki na Kostrzę 920 m, Kamionną 801 m i Zęzów 695 m. Skręcamy w lewo i przez łąkę przy kępie brzóz wchodzimy do lasu.

Wygodna leśna droga (bez znaków) prowadzi w kierunku zachodnim podnóżem północnych zboczy masywu Śnieżnicy. Po ok. 10 min marszu stajemy przy pierwszym stawie „retencji górskiej”.
„Mała retencja górska” – to projekt budowy zbiorników wodnych realizowany przez Lasy Państwowe. Zbiorniki te spełniają kilka ważnych funkcji: jest to m.in. retencja wody w lesie, rezerwuar wody w razie pożarów, wodopój dla leśnych ssaków, miejsce lęgu ptaków, środowisko życia płazów, regeneracja mokradeł, wzrost wilgotności powietrza i ściółki leśnej. W stawach żyją m.in. płazy: kumak górski i traszka karpacka, traszka grzebieniasta, żaba trawna i wodna.

Po chwili odpoczynku nad malowniczym stawem ruszamy dalej, by po kolejnych 10 min. zatrzymać się przy drugim urokliwym jeziorku. Leśna droga prowadzi dalej podnóżem zboczy i po ok. 400 m dołącza do szerszego leśnego traktu opadającego w kierunku północnym. Schodzimy nim w dół i po paru minutach stajemy na rozwidleniu dróg, skręcamy w lewo, gdzie 150 m dalej znajduje się kolejny – trzeci staw.

Stąd już tylko parę minut marszu w kierunku zachodnim i nasza droga dociera do czarnego szlaku, którym wchodziliśmy na szczyt Śnieżnicy. Skręcamy w prawo w dół i w 10 min docieramy do osiedla „Pod Śnieżnicą”, gdzie rozpoczęliśmy naszą wycieczkę.