Ciekawostki

Tarnica (1346 m n.p.m.) – to najwyższy szczyt w polskich Bieszczadach i wspaniały punkt widokowy. Oprócz wspaniałej panoramy najbliższych grzbietów polskiej części Bieszczadów, w pogodne dni można dostrzec: Bieszczady, Gorgany, Ostrą Horę, Połoninę Równą, Pikuj. Na szczycie stoi krzyż upamiętniający „jubileusz roku 2000 i pontyfikat papieża Polaka”.
Nazwa szczytu pochodzi z jęz. rumuńskiego i oznacza „siodło”. Według miejscowej legendy wójt Wołosatego ofiarował królowi Stefanowi Batoremu w wojennej potrzebie woły z okolicznych. Król w podziękowaniu nadał gromadzie Wołosate na własność połoniny wokół Tarnicy i szerokiego Wierchu. Tarnica należy do Korony Gór Polski. (Źródło – „Przewodnik Bieszczady dla prawdziwego turysty”)

Halicz (1333 m), szczyt znajduje się w czołówce „widokowych”. Rozciągają się stąd wspaniałe panoramy na polską i ukraińską część Bieszczadów. Świetnie widać m.in.  górną część doliny Sanu, Rozsypaniec, Połoninę Bukowską, Kińczyk Bukowski i najwyższy bieszczadzki szczyt – Pikuj, przy dobrej widoczności też szczyty Gorganów.
Według legendy, w czasach Bolesława Chrobrego zbiegały się tu granice Polski, Rusi Kijowskiej i Węgier.

Bukowe Berdo – masyw w polskich Bieszczadach o trzech kulminacjach: 1201, 1238 oraz 1311 m n.p.m. bardzo popularny turystycznie, widokowy, z góry rozciągają się piękne panoramy głównie na stronę ukraińską.

Krzemień (1335 m) – drugi pod względem wysokości szczyt polskich Bieszczadów. Ma wygląd grzbietu, na którym występują liczne skałki tworzące kształt grzebienia

Szeroki Wierch (1315 m) – wydłużony, pokryty połoniną grzbiet  górski, stanowi zachodni skraj grupy Tarnicy. Ma cztery kulminacje: 1243, 1268, 1293 i 1315 m n.p.m. Najwyższa posiada osobną nazwę: Tarniczka.

Cerkiew i cmentarz w Wołosatem – Pierwsza cerkiew powstała na pocz. XVII w. ostatnią, pod wezwaniem wielkiego męczennika Dymitra, zbudowano w 1872 r. Służyła ona miejscowej ludności w większości greckokatolickiej. Stojącą na wzgórzu cerkiew otaczał cmentarz, którego pozostałości zachowały się do dnia dzisiejszego. Miejsca pochówku były skromne, na grobach stawiano drewniane krzyże lub polne kamienie. Pochowano tu również żołnierzy poległych w I wojnie światowej. W 1946 r., po wysiedleniu mieszkańców do ZSRR, cerkiew i wieś spalono. (oprac. na podst. tablicy inform. przy cmentarzu).

Połonina – nazwa zbiorowisk muraw alpejskich i subalpejskich wykształconych ponad górną granicą lasu w Karpatach Wschodnich, w Polsce najczęściej wiązana z Bieszczadami. Wyraz ma pochodzenie wschodniosłowiańskie i oznacza miejsce płone – puste, nieużyteczne, nienadające się do uprawy.

Worek Bieszczadzki – to popularnie stosowana nazwa odnosząca się terenów części doliny górnego Sanu od jego źródeł do Tarnawy Niżnej (os strony wschodniej i południowej pomiędzy granicą z Ukrainą i od zachodu pomiędzy pasmem polskich Bieszczadów Wysokich).
Poprowadzona jest tutaj Ścieżka przyrodniczo-historyczna “W dolinie górnego Sanu”.  Na jej trasie znajdują się nieistniejące już wsie: Bukowiec, Beniowa i Sianki, pozostałości cerkwi i cmentarzy oraz tajemniczy Grób Hrabiny. Ścieżka kończy się w okolicach Przełęczy Użockiej, u źródeł jednego z dopływów Sanu.

Przełęcz Użocka – oddziela Bieszczady Zachodnie od Wschodnich. Przebiega tutaj droga regionalna H13 ze Lwowa przez Użok do Użgorodu. W latach 70. XIX w. przez przełęcz poprowadzono linię kolejową z Przemyśla do Użgorodu, która w znaczący sposób przyczyniła się do rozwoju okolicznych wsi, m.in. Sianek. Jest to do dziś jedna z najpiękniej położonych linii kolejowych w Karpatach (na trasie znajduje się cały szereg wiaduktów i tuneli).
Strategiczna Przełęcz Użocka była miejscem ciężkich walk w czasie I i II wojny światowej, stworzono tu m.in. węzeł obrony „Linię Arpada” (1943-1944).
Z Przełęczy biegnie ukraiński szlak turystyczny na Opołonek i Kińczyk Bukowski, szczyty niedostępne dla turystów ze strony polskiej (teren BPN).