Ciekawostki – Mała Wysoka

Dolina Białej Wody, zwana kiedyś Doliną pod Upłazki lub Doliną pod Wysoką (słow. Bielovodská dolina– górna część Doliny Białki. Znajduje się na terytorium Słowacji.
W rejonie doliny odkryto jaskinię w Horwackim Wierchu lub Cień Księżyca (słow. Mesačný tieň).
Cały obszar doliny jest rezerwatem ścisłym. Powyżej Polany pod Wysoką znajduje się obozowisko namiotowe dla Taterników.
Młynarczyk (słow. Mlynárik, ok. 1785 m) – ostatnie wzniesienie we wschodniej grani Młynarza w słowackich Tatrach Wysokich. Do Doliny Białej Wody Młynarczyk zwisa stromą 300-metrową ścianą. Znajdują się w niej jedne z najtrudniejszych w Tatrach drogi wspinaczkowe: drogi gładkie i z dużą ekspozycją.

Dolina Kacza (słow. Kačacia dolina),  krótka dolinka, która stanowi odgałęzienie Doliny Białej Wody.
Ma dwa wyraźne piętra. W dolnym piętrze znajduje się  Zielony Staw Kaczy (Zelené Kačacie pleso) – 1576 m. Wypływa z niego Kaczy Potok (Zelený potok, Kačací potok), który tworzy kaskadę zwaną Kaczą Siklawą (Hviezdoslavov vodopád). Powyżej Zielonego Stawu Kaczego znajduje się Mały Kaczy Staw (Kačacie pliesko) 1590 m i niewielki Jeleni Stawek (Jelenie pliesko). Górne piętro Doliny Kaczej znajduje się u podnóży Zadniego Gerlacha i sąsiadujących z nim szczytów. Dolne i górne piętro oddziela wysoki próg skalny.

Nazwa doliny pochodzi prawdopodobnie od dzikich kaczek, których stada zatrzymywały się na postój w dolinie. Ale funkcjonuje też legenda, o zaczarowanej kaczce, która w noc świętojańską znosiła na Zielonym Stawie złote jajko i znikała w skalnej szczelinie.
Brzegiem Doliny Kaczej prowadzi szlak turystyczny na Rohatkę i Polski Grzebień. Prowadzi też nieoznakowana ścieżka na Żelazne Wrota – przejście tylko z przewodnikiem.
Dolina Litworowa (słow. Litvorová dolina). Tworzy górne piętro Doliny Białej Wody.  Nazwa jej pochodzi od rosnącego w Tatrach litworu. W dolinie znajduje się Litworowy Staw, słow. Litvorové pleso, (1860 m), ma ok. 1,7 ha powierzchni i 18,0 m głębokości.
Przebiega tedy niebieski szlak z Łysej Polany na Rohatkę i Polski Grzebień.
Litworowy Staw (słow. Litvorové pleso, 1860 m). Staw o głębokości 19.1 m, pow. 1,67 ha. Znad jego brzegu rozciąga się wspaniały widok na masyw Rumanowego Szczytu, Ganek, Rysy, Niżnie Rysy. U J. Nyki czytamy, że wg wydanego w 1899 r. „Przeglądu Zakopiańskiego” pochowano dwóch zbójników zbitych przez łapszańskich juhasów. Kilka metrów od stawu, na pn.- wsch. od szlaku znajduje się spora koleba, mogąca pomieścić 3-4 osób.

Zmarzły Staw pod Polskim Grzebieniem – (słow. Zamrznuté pleso). Staw położony w górnej części Doliny Białej Wody na wys. 2047 m, nazywany dawniej Polskim Stawem. Pow. stawu wynosi 1,11 ha, głębokość 12,5 m. Woda w stawie jest bardzo zimna. Wg pomiarów Eugeniusza Romera w 1906 r. temperatura powierzchniowa wynosiła 1,7 °C w pełni lata. Kra na stawie utrzymuje się czasem nawet przez całe lato.
Polski Grzebień (słow. Poľský hrebeň, 2200 m) – szeroka przełęcz w grani głównej Tatr Wysokich, pomiędzy Doliną Świstową (Svišťová dolina) i Doliną Wielicką (Velická dolina). Z przełęczy prowadzi szlak turystyczny łączący obie doliny oraz szlak na szczyt Mała Wysoka (Východná Vysoká).

Mała Wysoka (słow. Východná Vysoká, dawniej Malá Vysoká, 2429 m). Słowacki szczyt w głównej grani Tatr, położony pomiędzy przełęczami Polski Grzebień i Rohatka. Jest dostępna dla turystów z przełęczy Polski Grzebień.
Ze szczytu Małej Wysokiej rozciąga się piękny widok na tatrzańskie szczyty oraz na Dolinę Białej Wody, Dolinę Wielicką i Staroleśną. Nazwa Mała Wysoka związana jest z dawną nazwą Staroleśnego Szczytu – Wysoka. Na początku XX wieku słowacką nazwę Malá Vysoká zmieniono na Východná Vysoká („Wschodnia Wysoka”).
Pierwszym zdobywcą był László Jármay w 1888 r. Zimą pierwsi na szczycie byli Hermann Schweickhart, Otto Schweickhart i János Vigyázó 22 marca 1910 r.

Ganek (słow. Ganek) – trójwierzchołkowy szczyt tatrzański, jeden z najwspanialszych w Tatrach (wierzchołki: Wielki Ganek 2462 m,  Pośredni Ganek i Mały Ganek 2425 m). Ganek długo pozostawał niezdobyty, udało się to dopiero w 1895 r. Władysławowi Kleczyńskiemu, Klemensowi Bachledzie i Józefowi Gąsienicy z Bystrego. Na północny zachód od Małego Ganku znajduje się Galeria Gankowa – rozległy taras tektoniczny. Od strony Doliny Ciężkiej jest on podcięty imponującą 300-metrową pionową ścianą, poprowadzone nią drogi należą do najtrudniejszych w Tatrach (drogi Łapińskiego-Paszuchy i Tadeusza Orłowskiego).
Nazwa Ganek – nawiązuje do charakterystycznego kształtu Galerii Gankowej.

Galeria Gankowa (słow. Gáleria Ganku), galeria pochodzenia tektonicznego na północno-zachodniej ścianie Małego Ganku. Opada z niej imponująca ok. 300-metrowej wysokości ściana w kierunku Doliny Ciężkiej (Ťažká dolina).
Ściana Galerii Gankowej odegrała ważną rolę w rozwoju taternictwa, należy do najtrudniejszych w Tatrach. Znajdują się tutaj słynne drogi Wiesława Stanisławskiego, Tadeusza Orłowskiego i Czesława Łapińskiego.
Pierwsze wejście turystyczne odnotowano pod koniec lat siedemdziesiątych XIX wieku. Natomiast wejścia taternickiego, ścianą od północnego zachodu, dokonano w 1911 r., wejścia zimą w 1939 r . (Włodzimierz Gosławski i Kazimierz Paszucha).
Na Galerię Gankową od Doliny Kaczej dotarł w 1933 r. Wincenty Birkenmajer i Stanisław Groński. Birkenmajer wyruszył na wspinaczkę zaraz po nieprzespanej nocy spędzonej w podróży z Poznania do Zakopanego. W zimowych warunkach podjął próbę (nieudaną) pierwszego zimowego przejścia filara Ganku. Niestety, zmarł z wyczerpania i zimna następnego dnia (17 kwietnia). Historię tą opisał Wawrzyniec Żuławski.

Błąd Birkenmajera – termin stosowany przez alpinistów w celu określenia nieprawidłowego dobrania celu do aktualnych możliwości wspinacza.

Rumanowy Szczyt (słow. Rumanov štít). Dwuwierzchołkowy szczyt w głównej grani Tatr Wysokich. Wyższy wierzchołek północno-zachodni ma 2428 m, drugi południowo-wschodni ma wysokość 2419 m. Do Kaczej Doliny masyw opada wysoką, ok. 600 m ścianą, jedną z najwspanialszych ścian tatrzańskich (Witold H. Paryski). I wejście – w 1902 r. Janusz Chmielowski, Klimek Bachleda i Jan Bachleda Tajber.
Nazwa szczytu pochodzi od nazwiska Jánem Rumanem Driečnym starszym (tatrzański przewodnik – m.in. jako pierwszy stanął na Rysach)

Żelazne Wrota (słow. Železná brana) – Zachodnie (Západná železná brana. 2280 m) i Wschodnie (Východná železná brana, 2255 m). Dwie przełęcze położone w głównej grani Tatr. Wschodnie stanowią najdogodniejsze połączenie Doliny Kaczej i Doliny Złomisk. Natomiast Zachodnie Żelazne Wrota nie są dogodnym przejściem pomiędzy tymi dolinami.

Rohatka (słow. Prielom, 2288 m) – skalna szczerba w grzbiecie głównym Tatr Wysokich pomiędzy Małą Wysoką a Dziką Turnią. Rohatka jest najwygodniejszym przejściem łączącym Dolinę Staroleśną z Doliną Białej Wody. Prowadzi tutaj szlak turystyczny (niebieski) z Łysej Polany przez Dolinę Białej Wody i Rohatkę do Schroniska Zbójnickiego w Dolinie Staroleśnej. Szlak jest zabezpieczony łańcuchami, przy suchej skale trudności podczas przejścia są niewielkie, natomiast przy oblodzeniu jest niebezpiecznie.
Nazwa wywodzi się z jęz. węgierskiego i oznacza karb, wrąb. Na przełomie XIX i XX w. stosowano nazwę „Rogatka” – sugerująca graniczne położenie przełęczy.

Schronisko Zbójnickie  (słow. Zbojnícka chata, ok. 1960 m) – schronisko położone w Dolinie Staroleśnej. Pierwszy budynek powstał w tym miejscu w 1907-1908, wybudował je węgierski zarząd lasów państwowych dla myśliwych, w 1910 r. udostępniono je turystom. W 1924 r. budynek przejął i rozbudował Klub Czechosłowackich Turystów. Nadano też nazwę Zbójnicka Chata. W 1998 r. doszło do pożaru, budynek udało się wyremontować w dużej mierze dzięki datkom zebranym wśród słowackiego społeczeństwa.
Schronisko dysponuje 16 miejscami, zaopatrzenie dostarczają wyłącznie nosicze. Nazwa pochodzi od pobliskich Zbójnickich Stawów. Dawniej polscy taternicy nazywali je „Trupiarnią” z powodu panującego w nim zimna, wilgoci i nieporządek.